Ева марыць эміграваць у Італію, але яе стрымлівае клопат пра сабаку. Калі ветэрынар запэўнівае, што жывёла спакойна перанясе падарожжа, становіцца зразумела, што Італія — усяго толькі прыдуманая мэта, якая дапамагае гераіні спраўляцца з унутранымі перажываннямі і напаўняе яе жыццё сэнсам.
Падрыхтоўка да падарожжа ператвараецца ў метафару прыняцця непазбежнага: Ева ўсведамляе, што яе страх перад пераменамі падобны да страху перад апошнім падарожжам, дзе квіток заўсёды толькі ў адзін бок.